We voegden ons zaterdag bij een van de rondleidingen die TivoliVredenburg voor relaties had georganiseerd en delen hierbij onze indrukken en foto’s.
De popzaal is ver qua afbouw, check ook foto’s. De zaal was als karkas nogal lomp. Door de afwerking is hij fors gekrompen en oogt intiem. Er kunnen 2000 mensen in, maar de afstand van publiek tot artiest is overal kort door de halfronde opstelling in twee lagen.
In de grote zaal is niets, maar dan ook niets veranderd sinds sluiting in 2007: sleets en stoffig. Daar moet nog een boel werk worden verzet.
De jazzzaal staat nog in de steigers, maar de foyer van de jazzzaal is erg sfeervol door de ronde vensters met het uitzicht. Dat gaat een klassieker worden. De buitenafwerking van de jazzbiotoop lijkt klaar.
Van de crossoverzaal is intern niets te zien, wel de wonderlijke buitenkant met de witte lobben. Vanaf het muziekplein kijk je tegen de buiken aan van drie zalen. Een aparte gewaarwording, je krijgt werkelijk het gevoel dat ze in de lucht hangen. Tussen deze zalen schijnen vier ronde lichten in een scharlakenrood plafond.
Van de kamermuziekzaal is inwendig ook niets te zien, zo vol staat het met steigers. De buitenkant is bubbelig groen, dat doorloopt aan de binnenzijde. Dit trucje van het doorsnijden van een vorm met een (glazen) wand zie je op een aantal plaatsen in het gebouw terugkomen.
De kamermuziekzaal krijgt hoge, smalle stoelen die doorlopen tot je achterhoofd. Alsof ze daarmee de hoogte van deze zaal wil benadrukken. Overigens alleen nog te zien op computerimpressie.
Veel van de vage ruimten uit de ruwbouw zijn verdwenen omdat ze zijn volgestopt met techniek en met gipswanden zijn gesloten. Iedere zaal heeft zijn eigen luchtbehandeling. Vooral die van de popzaal is groot om de tonnen zweetlucht aan te kunnen. Op veel plaatsen zie je de meanders van de vloerverwarmingsbuizen die nog moeten worden afgestort. Sommige muren en plafonds hebben al een definitieve lik verf of paneel, inclusief lichtpunten en techniek, maar veel is nog ruw.
Het bijzondere is dat wanneer je van het nieuwe deel het oude in loopt, je direct in de sfeer komt van roemruchte historie en muzikale herinneringen. Dat zal er voor zorgen dat bezoekers die er al vele voetstappen hebben gezet het idee krijgen dat ze thuis komen. De nostalgie wordt op zijn wenken bediend. Misschien is dat wel de grootste verdienste van het idee om de grote zaal en de foyers te handhaven. Uiteraard om de akoestiek en de vorm. Maar toch ook om verleden en toekomst met elkaar te verbinden en de bezoeker houvast te geven.
Dit gebouw neemt in zoveel opzichten afstand van het oorspronkelijk muziekcentrum. Het is aanwezig, het dwingt. Bij iedere trap beland je in een andere wijk van deze verticale muziekstad. Als bezoeker kun je je alleen maar verbazen en het ondergaan.
Nog een jaar…
(Op 3voor12 meer nieuws over geld, bestuur en programmering van het nieuwe TivoliVredenburg.)
