In de laatste Binnenstadskrant staan maar liefst drie lange artikelen die raken aan de ontwikkelingen van het Stationsgebied. Geen nieuwe gezichtspunten, maar het voordeel van deze krant is dat ze er even de tijd voor neemt wat zaken op een rij te zetten. Neem de luchtproblematiek.
Wijk C-er Ben Nijssen schrijft over de problemen als gevolg van het verschil tussen rekenen en meten aan luchtkwaliteit. Het stuk staat hier. Het Wijk C Komitee, Milieudefensie en de SP richten zich met name op het meten van de concentratie NO2, die op een aantal plaatsen hoger lijkt te zijn dan de toegestane en acceptabel geachte gemiddelde jaarconcentratie van 40 µg per m3. Met name het busstation springt er erg ongunstig uit.
Zet je de resultaten onder elkaar, dan tekent zich een somber beeld af. Je onderdrukt een hoest. Maar hoe anders wordt dat beeld als je recente onderzoeksresultaten van Milieudefensie, die heel Nederland onder de loep neemt, ernaast legt. Utrecht komt er nog genadig vanaf.
De waarden (verkregen door een maand te meten en te projecteren naar een jaar) zijn weliswaar boven de acceptabel geachte grens, maar Utrecht is verreweg te prefereren boven bepaalde andere locaties in Amsterdam, Maastricht, Eindhoven, Rotterdam, Duivendrecht of Den Bosch. Op een vijftiende plaats komt de kruising Smakkelaarsveld/Catharijnebaan, met de duizenden busbewegingen. Milieudefensie rapporteert met name over locaties waar mensen wonen. Er zijn nog veel viezere plekken te vinden. Middenbermen van snelwegen bijvoorbeeld, waar mensen vrijwillig urenlang in files doorbrengen.
Uiteraard zeggen deze uitkomsten niets over de onverklaarbare en onwenselijke verschillen tussen meten en berekenen. Het plaatst de Utrechtse problematiek wel in perspectief. Als Utrecht het ooit voor elkaar krijgt de dieselbussen door het centrum af te schaffen, zal er veel gewonnen kunnen worden.
En voor de 2500 extra parkeerplaatsen in het Stationsgebied stellen we gewoon de eis dat ze alleen toegankelijk worden voor elektrische auto’s. Opgelost. Makkelijk toch?