Ik denk dat deze vragen bij een groot deel van de Utrechters leven, althans bij het deel dat interesse toont. Dit najaar komen diverse ontwerpen van delen van het nieuwe Hoog Catharijne (fase VO en DO) weer in de belangstelling te staan. Dat betekent dat de onrust weer zal gaan toenemen. Dat is terecht, want de ontwikkelingen rondom dit deel van de stad zijn essentieel voor het toekomstige succes ervan, maar de besluitvorming heeft al voor een groot deel plaatsgevonden in vergaderzaaltjes van Corio en gemeente en draaide met name om de getalletjes. De BOO/BPO’s Vredenburg-Radboud/Koppen-OVT lijken weinig marge voor voortschrijdend inzicht dan wel ruimtelijke verbetering te bieden. Toch is niet alles zo spijkerhard als men het wel eens doet voorkomen.
Overigens kan ik de discussie over de glazen vloer in de Stadskamer niet helemaal plaatsen. Ik kan me niet herinneren dat dit ooit een valide optie is geweest. Mensen lopen niet graag over glas, het glas wordt snel dof, het water onder het glas is ver weg en relatief donker en bootjesvolk heeft een prachtige kijk onder de rokken. Hetzelfde geldt in mindere mate voor openingen: er ontstaat geen echte verbinding met de singel. Het wateroppervlak is 4 meter lager.
De enige oplossing is de stadskamer in twee delen hakken, als twee ruime glazen corridors. Daartussen bevindt zich een echte open ruimte met groen en een aanlegsteiger en boten, aan beide zijden. Ik denk dat het heel mooi kan werken. Maar dan moeten partijen wel bereid zijn die idioot grote plaat beton boven het water uit hun denksysteem te schrappen.
Soms denk ik dat de plannenmakers zich onbewust nog door de concepten uit de jaren zestig laten leiden. Ze zullen het altijd ontkennen, maar het megalomane zit diep. Het is het reptielenbrein van de vastgoed.