Het muziekcentrum is gastheer van een handvol ornamenten van het in 1974 gesloopte ‘De Utrecht’. Op een van de oostelijke balkons staat de schele maagd (of engel — weet iemand waar deze naam vandaan komt?). De dame op de foto, een zogenaamde kariatide, gemaakt door Mendes da Costa in 1909, zal wel geen naam hebben. De slopers moeten er weer voorzichtig mee omgaan want van meerdere kanten is er op aangedrongen deze herinneringen weer in het nieuwe gebouw op te nemen. Ik vind dat een onzinnig plan. Het was kortzichtig en respectloos om dat prachtige art nouveaukantoor aan het Smakkelaarsveld te slopen, het gesleep met een handvol restanten ervan dient geen doel. 
Alsof het trofeeën zijn van succesvolle projectontwikkeling. Of, erger nog, maar blijven toegeven aan een misplaatst collectief schuldgevoel. In het razend moderne nieuwe muziekpaleis zullen ze vreemdelingen, ontheemden, ja haast kermisattracties zijn. Hoe dan ook, er is geen historische relatie tussen het Muziekpaleis en het verzekeringskantoor. Klaar. Utrecht kan de ornamenten het beste cadeau doen aan het Centraal Museum. Afsluiten deze periode en leren van de fouten. (oude foto Gerrit Jansen)
Reacties
Ik heb daar een dubbel gevoel over eigenlijk. Ik denk dat de permanente herinnering wat blinde geldingsdrang kan kosten, waardevol kan zijn.Of je daar een nieuw gebouw mee moet belasten is inderdaad een tweede, maar dat je die elementen in het zicht moet laten (net zoals de restanten van dwangburcht Vredenburg zelf) vind ik van wel.
ik denk dat het wel zin heeft om er verstandig mee om te gaan, in elk geval er goed uithalen, en desnoods opslaan in afwachting van herbouw van de utrecht..