‘Nee, het muziekcentrum wordt niet compleet platgegooid’. ‘Nee, de grote zaal blijft gewoon.’ Niet iedereen weet dat van het huidige muziekcentrum toch nog een redelijk groot deel blijft staan. Om nu ook de bouwvakkende rouwdouwers daar op te wijzen, is in het gebouw met tape een ‘slooplijn’ aangebracht.
Terwijl we klaar waren met onze koopzondag-activiteiten, wandelden we via de fietsenstalling het bouwterrein op om de onttakeling nog eens van dichtbij te zien en te fotograferen. Overal kleine rommel in het zand. Je kunt zien dat er een legioen aan aannemers overheen is geweest. Delfts blauw aardewerk, stukken Keulse pot en een deel van een koeienschedel met het gat van de hamer waarmee het dier is gedood nog zichtbaar.
In het gebouw is het helemaal leeg. Nee, toch niet helemaal. Men vond het niet nodig de grote planten te verhuizen. Op de grond bij de voormalige kassa een zee van dood blad. Alleen de succulenten leven nog, maar amper. Verdrietig vind ik dat. Om die planten natuurlijk, maar ook om het cynisme dat hier van uitgaat. Wel alle versleten kantoorstoelen en stinkende asbakken meenemen. Ik ben sentimenteel in die dingen, een boeddhist die nog uit de kast moet komen, of zoiets. Ik zou het in Nederland heel moeilijk gaan krijgen ben ik bang.
Dan zie ik de zwarte tape. Slooplijn staat erbij. Ah, dus tot zover mag het beton worden weggeknabbeld. Stofvrij en zo stil mogelijk. En ook de funderingen van het kasteel met rust laten. Zodat er niet iemand opeens via de rechter eist dat de sloop direct moet worden stilgelegd. Het kan maar zo gebeuren. Er zit ook nog asbest in. Ook zo’n spelbreker. Alcohol en sigaretten maken 1000 keer zoveel dodelijke slachtoffers. Maar daar komen geen mannen in witte pakken aan te pas…
Het ‘geshopte’ fotootje is van mezelf. De dikke rode lijn is erin getekend. In de ruimte waar de kassa was gaat de lijn ook een recht hoekje om. Het betreft niet alleen de opbouw die wordt gesloopt, ook de kelders. Want er zitten plaatselijk nog twee verdiepingen onder de grond.