Bevaarbare Leidsche Rijn, deel 1

Al tien jaar lang beijvert de initiatiefgroep Bevaarbare Leidsche Rijn (BLR) zich voor een, de naam zegt het al, Leidsche Rijn die vanaf de buitenzijde van de stad voor kleine scheepvaart toegankelijk is. De laatste jaren richtte men zijn energie op het laatste en meest ingrijpende stuk: het gedempte deel vanaf de Damstraat tot het centrum. De plannen en cd-filmpjes van AS gaven reden tot vreugde. De open Leidsche Rijn markeert hierin een westelijke stadscorridor, het verbindingsstuk van Lombok en achterland met het centrum. De wegen van Westplein gaan onder de grond, daar krijgt het water alle vrijheid en het Smakkelaarsveld wordt compleet heringericht waarbij er een aansluiting op de herstelde singelstructuur komt.
So far so good. Maar wat doen we met de Van Sijpesteijntunnel, die goot met al die poepende duiven? Verhogen is geen optie met de sporen er pal boven. Verlagen ook niet, water heeft nu eenmaal een peil. Verbreden dan? Eind vorig jaar kwam een ambtenarenwerkgroep met een rapport met daarin de conclusie dat de tunnel niet kon worden aangepast. Het zou te duur worden en voor bevaarbare wateren was nu eenmaal een vrije hoogte van 2,50 m nodig, aldus de gemeente. Grote teleurstelling bij de initiatiefgroep, het ‘armzalig gootje’, zoals woordvoerder Guus Haest het noemde, zou blijven — hij kwalificeerde het als een ‘flutonderzoek’. “Het leek alsof de ambtenaren bang waren om kostbare toezeggingen te doen binnen een project dat door schaal en omvang toch al grote risico’s in zich heeft van kostenoverschrijdingen”, aldus Haest. De criteria die men hanteerde klopten gewoon niet.” Dit voorjaar volgde er een brief aan het stadsbestuur waarin men haar gebrek aan “een tot de verbeelding sprekende visie op de verbinding van West met het centrumgebied” verweet. De Projectorganisatie Stationsgebied is toen weer met de initiatiefgroep BLR om tafel gaan zitten.
Wordt morgen vervolgd…