CU2030 had een aardige foto van de gesloopte sporthal getwitterd die ons meteen in onze eigen fotobak deed duiken, met dit resultaat. Boven is de situatie een jaar geleden. De hal was toen al tijden niet meer in gebruik.
[Bron foto 2: POS]
Dit troosteloos stukje beton lijkt een willekeurig stuk sloopwerk. Het wacht kalm op zijn definitieve einde door de (sloop)kogel. Bijna ten prooi gevallen aan een niets en niemand ontziende gemeente in een poging om nog hoger en nog groter te bouwen aan veel te dure gebouwen. Gebouwen die straks grotendeels leeg blijken te staan. Het lijkt bijna te gemakkelijk om te veronderstellen dat een gemiddelde zigeunerfamilie zich straks over huisvesting geen zorgen meer hoeft te maken.
Wat in mijn herinnering nooit leeg was, was juist dit stukje beton waar ik nu elke ochtend toch ietwat melancholiek langs loop. Op weg om mij als forens in een trein te vouwen naar een grijs kantoorbestaan. In alles wat er in en rond het stationsgebied gaande is, staat de eens zo majestueuze tribune van de Catharijnehal nu nog fier overeind. Het is alsof hij niet wil wijken. Een tribune vol herinneringen aan de Utrechtse zaalsport in zijn algemeen en voor mij aan het basketball in het bijzonder. Als je tussen de hekken door gluurt, ontwaar je nog een stukje kleedkamer en een doucheruimte. Voor mij jeugdsentiment, voor (bijna) alle andere trein- en buspassagiers niet meer dan een lelijk en hinderlijk obstakel op hun weg om op tijd hun vervoer te bereiken.
Ik heb er tijdens een demonstratieavond BC Markt nog tegen FC Utrecht zien spelen, eerste helft basketball en tweede helft zaalvoetbal. Dikke pret op het veld en op de tribune. Fran Laffin tegen Leo van Veen als die namen iemand nog wat zegt. Bomvol was het op een koude zaterdagavond in de nog betrekkelijke nieuwe Sporthal Catharijne zoals de officiële naam was. Ik schat in dat Bettine Vriesekoop er zo’n 84 nationale tafeltennistitels won, de handballers van UDSV er hard gooiden en zaalvoetballers er een biertje dronken na hun wedstrijd. Beelden die diep verzonken liggen in het gerafeld stuk steen dat er nu nog staat.
Ik speelde er basketball bij Cangeroes. Het zegt de gemiddelde Utrechtse sportkenner weinig maar voor een select verenigingsgezelschap was het op zondagavond steevast naar de Catharijnehal. Ik heb jarenlang de zondagse Studio Sport uitzendingen gemist. Fiets in de stalling beneden (anders was ‘ie weg) en dan door één van de 5 of 6 deuren naar binnen. Trap links naar boven of rechts om de kantine naar de kleedkamers. 1 en 2 voor de heren, 3 en 4 de dames. Half zeven beginnen, kwart over acht de tweede wedstrijd. Vanuit de kleedkamer via de trap de zaal in waar die langzaam aan de overkant voor je opdoemde. Een groot, koud, grijs gedrocht met een groen/blauwe muur van een meter hoog als afscheiding met de speelzaal. Hersenschuddingen en gebroken knieschijven las je moest uitwijken voor een tegenstander of Pink Floyd heeft er nog een CD naar vernoemd, al zal het destijds nog wel als LP zijn verschenen. Het was er te koud, te warm, te lawaaiig. Maar de tribune kreeg sfeer als er meer en meer mensen plaats namen. Ouders om hun kinderen te zien, broertjes en zusjes, vrienden en vriendinnen. Je had er een mooi overzicht op de wedstrijd als je wat hoger ging zitten, en wat lager bij de muur kon je het zweet van de speler afscheppen. Drie basketballvelden naast elkaar. Met slappe netten ertussen als afscheiding.
En in mijn herinnering altijd druk op de tribune. Hele families. Stiekem koffie en (later) bier beneden uit de kantine meesmokkelen. Legendarische wedstrijden van het eerste herenteam. Verliefd worden bij wedstrijden van de dames. Urenlang blijven hangen in de uiterst sfeervolle kantine. Ik ben er nationaal kampioen geworden met de junioren, heb er met Dick van Tessel samen gespeeld en heb er Frank Nafzger zijn eerste wedstrijden zien fluiten. Cies Bouwens liep er rond als bindmiddel. Kleurrijke mensen uit de roemrijke Cangeroes geschiedenis die niet meer bij ons zijn. De tribune waarop zij zaten, voor speelden en voor leefden is er nog wel. Niet lang meer. Zo heel soms begrijp ik de drang naar vernieuwing en modernisering echt wel, maar een beetje jammer blijft het.
Reacties
het heeft ook wel weer wat die foto van het lege vlak met de tribune op links en die staanders
Herinneringen.
Dit troosteloos stukje beton lijkt een willekeurig stuk sloopwerk. Het wacht kalm op zijn definitieve einde door de (sloop)kogel. Bijna ten prooi gevallen aan een niets en niemand ontziende gemeente in een poging om nog hoger en nog groter te bouwen aan veel te dure gebouwen. Gebouwen die straks grotendeels leeg blijken te staan. Het lijkt bijna te gemakkelijk om te veronderstellen dat een gemiddelde zigeunerfamilie zich straks over huisvesting geen zorgen meer hoeft te maken.
Wat in mijn herinnering nooit leeg was, was juist dit stukje beton waar ik nu elke ochtend toch ietwat melancholiek langs loop. Op weg om mij als forens in een trein te vouwen naar een grijs kantoorbestaan. In alles wat er in en rond het stationsgebied gaande is, staat de eens zo majestueuze tribune van de Catharijnehal nu nog fier overeind. Het is alsof hij niet wil wijken. Een tribune vol herinneringen aan de Utrechtse zaalsport in zijn algemeen en voor mij aan het basketball in het bijzonder. Als je tussen de hekken door gluurt, ontwaar je nog een stukje kleedkamer en een doucheruimte. Voor mij jeugdsentiment, voor (bijna) alle andere trein- en buspassagiers niet meer dan een lelijk en hinderlijk obstakel op hun weg om op tijd hun vervoer te bereiken.
Ik heb er tijdens een demonstratieavond BC Markt nog tegen FC Utrecht zien spelen, eerste helft basketball en tweede helft zaalvoetbal. Dikke pret op het veld en op de tribune. Fran Laffin tegen Leo van Veen als die namen iemand nog wat zegt. Bomvol was het op een koude zaterdagavond in de nog betrekkelijke nieuwe Sporthal Catharijne zoals de officiële naam was. Ik schat in dat Bettine Vriesekoop er zo’n 84 nationale tafeltennistitels won, de handballers van UDSV er hard gooiden en zaalvoetballers er een biertje dronken na hun wedstrijd. Beelden die diep verzonken liggen in het gerafeld stuk steen dat er nu nog staat.
Ik speelde er basketball bij Cangeroes. Het zegt de gemiddelde Utrechtse sportkenner weinig maar voor een select verenigingsgezelschap was het op zondagavond steevast naar de Catharijnehal. Ik heb jarenlang de zondagse Studio Sport uitzendingen gemist. Fiets in de stalling beneden (anders was ‘ie weg) en dan door één van de 5 of 6 deuren naar binnen. Trap links naar boven of rechts om de kantine naar de kleedkamers. 1 en 2 voor de heren, 3 en 4 de dames. Half zeven beginnen, kwart over acht de tweede wedstrijd. Vanuit de kleedkamer via de trap de zaal in waar die langzaam aan de overkant voor je opdoemde. Een groot, koud, grijs gedrocht met een groen/blauwe muur van een meter hoog als afscheiding met de speelzaal. Hersenschuddingen en gebroken knieschijven las je moest uitwijken voor een tegenstander of Pink Floyd heeft er nog een CD naar vernoemd, al zal het destijds nog wel als LP zijn verschenen. Het was er te koud, te warm, te lawaaiig. Maar de tribune kreeg sfeer als er meer en meer mensen plaats namen. Ouders om hun kinderen te zien, broertjes en zusjes, vrienden en vriendinnen. Je had er een mooi overzicht op de wedstrijd als je wat hoger ging zitten, en wat lager bij de muur kon je het zweet van de speler afscheppen. Drie basketballvelden naast elkaar. Met slappe netten ertussen als afscheiding.
En in mijn herinnering altijd druk op de tribune. Hele families. Stiekem koffie en (later) bier beneden uit de kantine meesmokkelen. Legendarische wedstrijden van het eerste herenteam. Verliefd worden bij wedstrijden van de dames. Urenlang blijven hangen in de uiterst sfeervolle kantine. Ik ben er nationaal kampioen geworden met de junioren, heb er met Dick van Tessel samen gespeeld en heb er Frank Nafzger zijn eerste wedstrijden zien fluiten. Cies Bouwens liep er rond als bindmiddel. Kleurrijke mensen uit de roemrijke Cangeroes geschiedenis die niet meer bij ons zijn. De tribune waarop zij zaten, voor speelden en voor leefden is er nog wel. Niet lang meer. Zo heel soms begrijp ik de drang naar vernieuwing en modernisering echt wel, maar een beetje jammer blijft het.
Harry Schokker
Ha harry ga je goed