Net terug na een klein weekje in de hoofdstad van onze oosterburen. Berlijners houden net als wij van knallen met oud en nieuw. Veel knallen. We vinden ons eigen plekje op de Kreuzberg en, terwijl ons de pijlen en sekt-kurken om de oren vliegen, tellen we af. Dan ontploft de stad. Sneeuw en kleurig vuur maken een prachtige combinatie. Enigszins betrunken glibbert de meute op en af de spekgladde paden. Frohes Neues!
De volgende ochtend lezen we dat een miljoen mensen op de Festmeile bij het Brandenburger Tor heeft gevierd. Wow. Groepen ‘autonomen’ treiterden de politie en er werden 17 aanhoudingen verricht. Wat een contrast met de 40 aanhoudingen in provinciestadje Utrecht. Aan de burgerplicht om ongeremd uit je dak te gaan wordt in Nederland vol overgave voldaan.
Als je zo Berlijn vier dagen lang intensief meemaakt, bekruipt je het gevoel dat Stationsgebied Utrecht wel erg klein en overzichtelijk is. Kom op, bouw de boel hier nou maar snel: het is echt peanuts wat we hier doen. De nieuwe Hauptbahnhof in contrast met de OV-terminal: het stelt hier echt niets voor, terwijl er nota bene op knooppunt Utrecht veel meer vervoersbewegingen zijn. Een enkele zaak als Kaufhof is bijna zo groot als heel Hoog Catharijne. En als iemand beweert dat de warenhuisformule zijn langste tijd heeft gehad, moet dat maar eens bezoeken. Het is goed om je perspectief te herijken. Natuurlijk is Utrecht qua grootte een fractie van Berlijn, dus iedere vergelijking gaat mank. Maar uiteindelijk draait het wel om ambities en lef. Aan dat laatste ontbreekt het bij onze oosterburen niet bepaald. En bij Berlijn zie je dat het werkt. Het is uitgegroeid tot Europese knuffelmetropool, zoals NRC dat zo mooi noemt.
Op de bovenste foto een bioscoop op Alexanderplatz. Het is niet zo groot als het toekomstige Utrechtse Muziekpaleis, maar qua sfeer en uitstraling doet het wel wat denken aan de computerimpressies. 
Berlijn bouwt veel in glas en onafgewerkt vlak beton. Overal waar je kijkt enorme glazen gevels, ingekaderd in grijs. Mooi, maar die architectuur krijgt daar alle ruimte om te imponeren, ja zelfs te intimideren. In onze kleinschalige stedelijke omgeving moeten we het anders oplossen. Woorden als organischer en speelser schieten te binnen.
2010 wordt het jaar van het Stationsgebied. Maar vooralsnog ligt onze Baustelle er verlaten bij: het vriest.