Zaterdagochtend, geroezemoes van de markt, remmende en optrekkende bussen, gedempt door de schutting. Een wandelingetje op misschien wel het meest kostbare stuk braakliggende grond van Nederland. Een potpourri aan geuren: vers gebakken stroopwafels, zoute haring en noten, maar ook zanderigheid en verdwaald zoet van een wilde bloem. Twilightzone.
Dwalend tussen de kasteelresten reiken de pioniers al tot je knieën. De regenval van de afgelopen tijd heeft prachtige miniatuur-canyons uitgesleten en waaiers aangelegd. Het terrein is niet zomaar toegankelijk. Toch is dat geen beletsel om het als een kliko te gebruiken. Kijkgaten worden gooigaten. Blikjes, KFC bekers, bordjes met resten eten, plastic zakken. Beschaving is een dun laagje. Fietsparkeerders kijken niet op of om.
Reacties
Wat een prachtig bijna poetische tekst over zoiets kwalijks als het creeren van de zoveelste afvalbelt door onze medemens die tegenwoordig toch zo de mond vol heeft over respect. Maar dat geldt kennelijk niet voor hun eigen stadsie. En wat een prachtige foto's!! Chapeau voor de fotograaf die keer op keer weer unieke plaatjes weet te schieten bij de even zo unieke verhalen. Klasse!
grappig
ik zie me nog als 12 jarige in de bouwput staan met de opgravingen van Kasteel Vredenburg, ja ik was met klasgenoot op het terrein, en de toenmalige archeologen vonden dat maar niks…
Maar zo'n kasteel spreekt natuurlijk tot de verbeelding op die leeftijd, en nu weer een bouwput na 33 jaar