Atocha

Zo, terug op m’n stek. Na een wegens pilotenstakingen onvrijwillig maar niet onplezierig verblijf in bruisend Madrid op de vooravond van Driekoningen, is Utrecht echt een durp. En dan meteen weer moeten lezen over luchtkwaliteit. Brr, marginaal gedoe. Uit de hand gelopen preoccupatie van een handvol. Slenter een dagje in een echte stad en je hebt een equivalent van 1 maand Utrecht in je longen.

Joden en Arabieren hakken elkaar de schedel in, delen van Afrika creperen, Chinezen stoken steenkool dat het een lieve lust is en de VS dreigen moreel ineen te storten. Utrechtse luchtdiscussies zijn zo triviaal in het grote schema der dingen. Het is allemaal zo niksig. Sorry dat ik op de klaagstoel zit zo kort na nieuwjaar. Maar het stemt ook gewoon niet vrolijk, de wetenschap dat de stedelijke vernieuwing van Utrecht zo oneigenlijk wordt getorpedeerd en 2009 op voorhand weer een verloren jaar zou kunnen gaan worden.

Even iets opbeurends derhalve. Zondag stuitten we al wandelend op treinstation Atocha, voor wie het nog weet, het toneel van de aanslagen, waarbij in 2004 maar liefst 191 mensen om het leven kwamen. De Spaanse maatschappij heeft zich opvallend koelbloedig gedragen in het omgaan met deze ingrijpende gebeurtenis. Respect daarvoor, ik denk dat we hier aanmerkelijk hysterischer zouden hebben gereageerd. Atocha is in een ander opzicht ook bijzonder: het gebouw en de inrichting. In het oude gebouw bevindt zich een enorme tropische plantentuin. Daar omheen tref je winkels, restaurants en verblijfsgelegenheden. En uiteraard de hallen voor de metro, de sneltrein en lokale sporen.

Ik weet niet wie op het idee is gekomen om het oude treinstation zo om te toveren, maar het werkt enorm stimulerend. Functies verschuiven en lopen door elkaar heen. Dure vierkante meters zijn gevuld met machtig groen. Schildpadjes vermaken reizigers. Artis, NS en Hortus ineen. Maar het klopt. Je moet de dingen wel anders doen. Het is niet denken uitgaande van regels, maar van mogelijkheden, van grenzen verleggen.

Dat is iets wat ik hier erg mis.

Afijn, een heel goed en vruchtbaar nieuw jaar voor alle bloglezers!

Ps. Als je wilt vermaken met wat faits divers over een bandje dat tot groot verdriet van de gemeente heeft ingebroken in de grote zaal van Vredenburg, lees dan hier en hier. Mwah, platte publiciteitsstunt lijkt me zo. Want als het je echt om de ruimte ging had je er geen videootje van geschoten. En dus wel mooi met een breekijzer op pad, deze brave jongens. Maar ik vind het wel tof dat de zaal muzikaal zo toch een beetje in gebruik blijft. Nu maar hopen dat hij niet in de hens gaat zoals Cereol, een ander hobbyproject van deze band.